Bractwo Rodzina Matki Bożej Bolesnej
W roku 1986 – za radą Arcybiskupa Bronisława Dąbrowskiego dr Halina Kalwaryjska zwraca się do Prowincjała Dominikanów o włączenie Rodziny MBB do Rodziny Dominikańskiej w Polsce jako bractwa. Dnia 17.02.1987 Prowincjał Dominikanów wydaje dekret zatwierdzający statut RMBB i włącza ją jako bractwo na pięcioletni okres próbny do Polskiej Prowincji Dominikanów. Na prośbę dr Haliny Kalwaryjskiej Prowincjał Polskiej Prowincji Dominikanów wraz z radą skrócił przewidziany okres próbny i dnia 23.08.1990r. erygował Bractwo Rodzina Matki Bożej Bolesnej na stałe, przyjmując je jednocześnie do Rodziny Dominikańskiej przy Polskiej Prowincji Dominikanów.
A jak do tego doszło?
Na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych ks. dr Michał Rękas, ówczesny sekretarz „Apostolstwa Chorych” w Polsce, zwraca uwagę, że wśród członków „Apostolstwa chorych” są osoby pragnące pogłębiać swe życie duchowe i oddać się w szczególny sposób Bogu w odpowiedniej dla nich wspólnocie.
W latach pięćdziesiątych dr Halina Kalwaryjska pracuje jako psycholog w klinice ortopedycznej i wśród inwalidów spotyka osoby, które z powodu swego stanu zdrowia nie mogą zrealizowaćpowołania do życia konsekrowanego. Rozpoczyna studia medyczne, specjalizuje się w neurologii. W swojej dalszej pracy widzi często bezskuteczność wszelkich wysiłków ludzkich, a także zupełną bezradność wobec stanu psychicznego i duchowego niektórych osób niepełnosprawnych – pogrążonych w rozpaczy nie dostrzegających żadnego sensu swego cierpienia i życia. Dochodzi wówczas do przekonania, ze jedynie szczególna łaska Boża może wydobyć człowieka z dna jego zniechęcenia, buntu i rozpaczy, a tę łaskę wypraszać mogą i powinni przede wszystkim ci, którzy zetknąwszy się osobiście z cierpieniem odnaleźli już jego sens. Zamierza więc utworzyć odpowiednią dla nich wspólnotę.
Misją tej zamierzonej wspólnoty ma być wyjednywanie u Boga tej łaski, by ludzie nie marnowali cierpienia, lecz przeżywali je z pożytkiem dla siebie i dla bliźnich, całego Kościoła i świata. Wspólnotę powinny tworzyć osoby chore, niepełnosprawne i zdrowe – uwrażliwione na problem pozytywnego przeżywania i wykorzystania cierpienia.
W roku 1957 dr Halina Kalwaryjska nawiązuje kontakt z ks. M. Rękasem. Ten udziela jej zachęty i informacji o istniejących na Zachodzie zakonach, instytutach świeckich i innych wspólnotach założonych specjalnie w celu umożliwienia realizacji powołań ludzi niepełnosprawnych. Kontaktuje ją także z kilkunastoma osobami zainteresowanymi powstaniem wspólnoty chorych w Polsce. Grupa tych osób przyjmuje nazwę Rodzina Matki Bożej Bolesnej. Doradcą duchowym grupy jest o. Marcin Chrostowski OP, który na prośbę dr Haliny Kalwaryjskiej publikuje w „Przewodniku Katolickim” (nr 29/58) i „Znaku” (nr 49) artykuły o zakonach dla osób chorych.
W roku 1958 m. Franciszka Popiel, ówczesna przełożona generalna Urszulanek SJK, żywo zainteresowana umożliwieniem realizowania się powołań osób chorych, informuje o istnieniu Rodziny Matki Bożej Bolesnej księdza (później Arcybiskupa) Bronisława Dąbrowskiego i ks. Prymasa Stefana Wyszyńskiego oraz ks. Arcybiskupa Baraniaka i uzyskuje ich błogosławieństwo dla Wspólnoty.
W roku 1961 o. Marcin Chrostowski wyjeżdża na stałe do Australii, a jego zadania we Wspólnocie przejmuje o. Krzysztof Kasznica – inwalida wojenny – który od tej pory towarzyszy Rodzinie MBB i bierze udział w poszukiwaniu takich form życia wspólnotowego, które odpowiadałyby specyficznym potrzebom chorych i niepełnosprawnych, a zarazem realnym możliwościom w PRL.
W latach sześćdziesiątych, z różnych przyczyn, rozwój grupy ulega stopniowej stagnacji na przeszło dziesięć lat. Trwa jednak i umacnia się wzajemna więź kilku osób, które łączy przyjaźń i wspólna idea duchowej pomocy cierpiącym. Duży wpływ na kształtowanie się duchowości grupy jak i dalsze życie Rodziny MBB wywierają uchwały Soboru Watykańskiego II.
Od połowy lat siedemdziesiątych grupa tych osób powoli się powiększa. Organizują rekolekcje dwa razy w roku. Częściej odbywają parogodzinne spotkania kilku osób w Poznaniu, Krakowie i Warszawie. Od 1977 roku osoby bardziej zaangażowane składają roczne przyrzeczenia. W 1977 roku było tych osób 8, a w roku 1980 –12. W tym okresie, w wyniku wspólnych przemyśleń, dyskusji i doświadczeń, krystalizuje się duchowość i formy działania Rodziny, redagowane są materiały formacyjne, krystalizuje się też struktura świeckiej duchowej wspólnoty.
Stale jednak powraca myśl o powstaniu nowej formy życia konsekrowanego dla osób niepełnosprawnych fizycznie. Spośród osób ponawiających co roku przyrzeczenia w 1983 roku dwie osoby składają w Rodzinie pierwsze śluby prywatne.
W roku 1979 dr Halina Kalwaryjska odwiedza wspólnoty chorych we Francji, a jesienią w roku 1985 we Włoszech, by zaznajomić się osobiście z ich organizacją i doświadczeniami. W listopadzie 1988 roku dr Halina Kalwaryjska podczas audiencji prywatnej u Jana Pawła II wręcza Mu list od członków Rodziny Matki Bożej Bolesnej. W liście tym przedstawiona jest prośba o ustanowienie nowej formy życia konsekrowanego – „konsekracji cierpiących”. W tym samym roku powstaje w Rodzinie Krąg Korespondencyjny, co znacznie poszerza duchowe oddziaływanie Rodziny wśród cierpiących.
W roku 1987 z kontaktu dr Haliny Kalwaryjskiej z o. Dominikiem Busztą – Pasjonistą – powstaje ruch religijny Rodzina Matki Pięknej Miłości przy Zakonie OO. Pasjonistów.
W roku 1986 – za radą Arcybiskupa Bronisława Dąbrowskiego dr Halina Kalwaryjska zwraca się do Prowincjała Dominikanów o włączenie Rodziny MBB do Rodziny Dominikańskiej w Polsce jako bractwa. Dnia 17.02.1987 Prowincjał Dominikanów wydaje dekret zatwierdzający statut RMBB i włącza ją jako bractwo na pięcioletni okres próbny do Polskiej Prowincji Dominikanów. Na prośbę dr Haliny Kalwaryjskiej Prowincjał Polskiej Prowincji Dominikanów wraz z radą skrócił przewidziany okres próbny i dnia 23.08.1990r. erygował Bractwo Rodzina Matki Bożej Bolesnej na stałe, przyjmując je jednocześnie do Rodziny Dominikańskiej przy Polskiej Prowincji Dominikanów.